پسر کوچولوی ناز من

حواسمون به آدمهای ظریف و حساسِ زندگیمون باشه! همونها که از حد و مرزِ همه ی زخمها گذشتن، سیلی سنگینِ روزگار رو کم ندیدن و با بغضها ؛ همیشه همراه بودن و رفیق! بیشتر نگاشون کنیم!مهربونی شاید همین یه لبخندِ ساده ست که گاهی توی مه و غباری از روزمرگی و دغدغه های ریز و درشت گم میشه! مثل همه ی ازدست رفته ها یا دور از دسترسها که با یادآوریشون میگیم؛ آخ آخ چه نعمتِ بزرگی! خاطرِ اون دسته ی رنج دیده ترِ زندگیمونٌ بیشتر بخوایم! جای سپردنش به آینده و گفتنِ اینکه حالا وقت هست واسه بهتر بودن و مهربونی! زندگی یادمون میده آدمها عین هم نیستن! یکی قویتره یکی شکننده تر! بعضیها آسیب پذیر و بعضیهای دیگه بی خیال تر! دسته ی قوی با حرف و...